… Είμαι πάλι έξω από την διαολεμένη πόρτα και περιμένω. Περιμένω να μου πουν πότε θα σε δω. Πότε θα σε πάρω σπίτι μας. Φοβάμαι! Φοβάμαι πολύ, μέσα μου κρυώνω νοιώθοντας πως έσπασε η ψυχή μου. Ορκίζομαι όμως δεν θα τα παρατήσω. Θα συνεχίσω. Όσο μπορώ θα συνεχίσω να προσπαθώ να γυρίσεις στην αγκαλιά της οικογένειας σου, γιατί αυτό είσαι και είμαστε, οικογένεια. Το κοινό αίμα περιορίζει τη συγγένεια, η αγάπη απλώνεται στην οικογένεια. Αν όμως δεν τα καταφέρω θέλω να ξέρεις πως σε αγάπησα πολύ μικρέ μου πειρατή. Σκέφτομαι πως ίσως μετά από χρόνια ψάξεις την μάνα σου. Αυτή, τη βιολογική. Όπως τα περισσότερα παιδιά κάνουν όταν βρεθούν σε παρόμοια θέση. Μέσα σε κάποιο φάκελο. Πάνω σε κάποιο δικόγραφο το όνομά μου θα είναι εκεί. Θα το αγκαλιάσει το βλέμμα σου αλλά δεν θα ξέρεις…